Opactwo des Châteliers, wł. Notre Dame de Ré – zrujnowane dwunastowieczne opactwo cysterskie położone w gminie La Flotte, na wyspie Ré. Opactwo św Michała Archanioła na francuskiej wyspie Mont Saint-Michel. Darmowe Tapety na Telefon! Tysiace najlpiękniejszych tapet na telefon! Pobierz DARMOWĄ aplikację! Online: 511, Zalogowanych: 3, Tapet: 314 868. 99 99 99 99 99 1. Wąchock to niespełna trzytysięczne miasteczko, siedziba gminy miejsko-wiejskiej w województwie świętokrzyskim. Leży o 5 km od powiatowych, nieco ponad 50-tysięcznych Starachowic, które w przeszłości były jedną z wsi należących do tutejszego opactwa cystersów. Miasteczko szerzej znane jest, a może raczej było, bo ostatnio Wizyta na Mont Saint-Michel jest koniecznością dla każdego podróżnika do Normandii. Opactwo na wyspie, dostępne tylko podczas odpływu, jest jednym z najbardziej znanych zabytków we Francji. Historia opactwa sięga VIII wieku, kiedy to zostało założone przez św. Bernarda. Miasto straciło na znaczeniu po przejęciu kontroli nad Portugalią przez władców hiszpańskich w 1580 roku. Évora była w kolejnych stuleciach prowincjonalnym ośrodkiem handlowym, chociaż tutejszy uniwersytet działał jeszcze do 1759 roku. Współcześnie mieszka tu 50 tys. mieszkańców, a więc dwukrotnie mniej niż w średniowieczu . Mont Saint-Michel to położony we Francji, wznoszący się przy brzegu Atlantyku jak magiczny, baśniowy pałac, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych obiektó rytoHQ. Artykuł wprowadzono: 24 maja 2020 Monumentalne opactwo św. Michała Archanioła od wieków dominuje nad noszącą tę samą nazwę zatoką. Historia Mont-Saint-Michel jest nierozerwalnie związana z dziejami Francji – od wczesnego średniowiecza po współczesną kwarantannę – ale też z otaczającą naturą. Mont-Saint-Michel stanowi niezwykły przykład potęgi człowieka i natury. Kamienne miasteczko i przede wszystkim górujący nad zatoką klasztor ukazują ludzką determinację i siłę intelektu – zbudowanie kompleksu imponujących budynków na kamienistym wzgórzu, będącym na dodatek przez dużą część czasu wyspą, wymagało ogromnych umiejętności ze strony średniowiecznych architektów i budowniczych. Ale zwiedzanie tego ponadtysiącletniego miasteczka wywołuje nie tylko zachwyt nad potęgą romańskich i gotyckich budowli, ale też nad naturą: ciągnącym się po horyzont widokiem na zatokę, kołującymi nad opactwem ptakami i wreszcie nieubłaganym rytmem przypływów i odpływów, które od wieków na przemian łączą wzgórze z lądem i zmieniają je w wyspę. Majestatyczna sylwetka opactwa Saint-Michel stała się dzisiaj symbolem masowej turystyki – przedstawiana na kartkach pocztowych, przywoływana w reklamach promujących Francję. Przyciąga obecnie ponad dwa miliony turystów rocznie, z czego część wiosną, ale głównie latem. W szczytowym momencie na wyspie przebywa nawet 16 tysięcy osób dziennie. Ale napływ obcych na wyspę nie jest niczym nowym. Od wczesnego średniowiecza Mont-Saint-Michel było ważnym punktem pielgrzymkowym. W efekcie wokół opactwa na wzgórzu powstała wioska, która żyła – i żyje do dzisiaj – głównie z odwiedzających przyciąganych przez wiarę i niezwykły charakter wyspy, jej tajemniczą i burzliwą historię oraz niezwykłą architekturę opactwa. Od legendy do historii Jak głoszą średniowieczne przekazy i lokalne opowieści, historia Mont-Saint-Michel sięga starożytności. Wzgórze nosiło wówczas nazwę Mont-Tombe, czyli dosłownie we współczesnym francuskim „Góra Grób”, choć specjaliści wywodzą słowo „tombe” nie od łacińskiego „tumba” – „grób”, ale od indoeuropejskiego „tum”, czyli „pagórek”. Według przekazów miało się tu znajdować miejsce kultu druidów. Współczesne badania archeologiczne nie potwierdziły tych opowieści – pierwsze znane i udokumentowane ślady życia i kultu na wyspie pochodzą z VI w., kiedy na Mont-Tombe zamieszkali eremici. Ale prawdziwa historia opactwa sięga 708 roku, kiedy biskup Avranches, św. Aubert, nakazał wzniesienie na wyspie kaplicy poświęconej św. Michałowi Archaniołowi. Według legendy, to sam archanioł rozkazał biskupowi wznieść kościół na Mont-Tombe, na pamiątkę walki ze smokiem, która miała się tam zakończyć. Biskup, widząc, jak trudny jest to teren, uznał zadanie za niewykonalne i zaczął podejrzewać szatański podstęp. Archanioł powrócił więc do Auberta we śnie, powtarzając rozkaz i aby udowodnić swą „anielskość”, mocno nacisnął palcem głowę biskupa, pozostawiając mu dziwne wgłębienie, które nie zniknęło po przebudzeniu (czaszkę z tajemniczą dziurą do dziś można oglądać w bazylice Saint-Gevrais w Avranches). Ów namacalny dowód przekonał biskupa i na jego polecenie zbudowano kościół, a konsekrowano go w 709 roku. W 710 roku po raz pierwszy odnajdujemy zapisaną nową nazwę wzgórza: Mons Sancti Michaeli in periculo maris. Kościół na „Wzgórzu Świętego Michała od niebezpieczeństw na morzu” miał chronić pielgrzymów od zagrożeń, jakie niosły za sobą wody zatoki. Z czasem nazwa ta została skrócona do znanej nam obecnie: Mont-Saint-Michel – Wzgórze Świętego Michała. Początki i wczesna historia opactwa nikną więc w mrokach pamięci i zagmatwanych legendach. Znana nam dzisiaj monumentalna gotycka budowla przykryła niemal wszystkie pozostałości wcześniejszych konstrukcji, choć od czasu do czasu archeologom udaje się odnaleźć ślady przeszłości, jak odkryta pod koniec XIX w. kaplica Notre-Dame-sous-Terre czy odsłonięty w niej w 1970 roku fragment muru będący być może pozostałością po pierwotnej budowli zleconej przez biskupa Auberta. Na przestrzeni wieków opactwo nieustannie przebudowywano, co wiązało się zarówno ze stanem budynków (źle zbudowane lub źle konserwowane fragmenty kilkukrotnie się zawalały), jak i ze zmianami w życiu religijnym i politycznym. W 956 lub 966 roku opactwo przejęli benedyktyni, którzy z czasem uczynili z niego ważne centrum kulturowe i religijne, przyciągające pielgrzymów z całej Europy, tym bardziej że Mont-Saint-Michel było nie tylko docelowym miejscem pielgrzymek, ale również jednym z najważniejszych punktów na Szlaku św. Jakuba. Opactwo przeżyło wiele dramatycznych chwil, zwłaszcza w czasie licznych wojen toczonych w regionie. Na początku XIII wieku, w trakcie konfliktu między Filipem II Augustem a Janem bez Ziemi, Gwidon z Thouars zmasakrował ludność wyspy, a nie mogąc przełamać obrony opactwa, podpalił wioskę, przez co spłonęły również zabudowania kościelne. 100 lat później rozpoczęła się wojna stuletnia, w trakcie której opactwo wielokrotnie oblegano (jedno z oblężeń trwało… 30 lat), ale też umacniano i rozbudowywano. W efekcie Mont-Saint-Michel pozostało jedynym ufortyfikowanym miejscem w Normandii, które w czasie wojny stuletniej nie zostało zdobyte. Z czasem jednak wzgórze zaczęło tracić znaczenie militarne i religijne. Pielgrzymi przestali przybywać, mnisi opuszczali opactwo, w XVIII wieku pozostawała ich tam ledwie garstka, zaś opactwo zamieniło się w więzienie, które zaczęto nazywać „Bastylią mórz”. Paradoksalnie być może to właśnie ocaliło Mont-Saint-Michel w trakcie rewolucji. W przeciwieństwie bowiem do wielu innych budowli religijnych, które zburzono, wykorzystano jako źródło materiałów budowlanych czy po prostu popadły w ruinę, Mont-Saint-Michel przetrwało, choć zamienione w ponure, budzące grozę więzienie. Pozostało nim przez kolejne dekady i dopiero Napoleon III w 1863 roku zdecydował o jego zamknięciu, zarówno ze względu na protesty w związku z warunkami, w jakich przetrzymywani byli więźniowie, jak i na niegodne wykorzystanie takiego miejsca (Victor Hugo stwierdził, że patrząc na więzienie w takim miejscu, „mamy wrażenie, że patrzymy na ropuchę w relikwiarzu”) oraz ze względu na problemy logistyczne. Opactwo było już wówczas w bardzo złym stanie. Pod koniec XIX wieku rozpoczęto prace konserwacyjne, których podjęli się dwaj uczniowie Viollet-le-Duca (słynny architekt odpowiedzialny za renowację Notre-Dame de Paris): Paul Gout i Édouard Corroyer. Wzmocniono strukturę budowli, odbudowano dzwonnicę i iglicę wielokrotnie niszczone w ciągu wieków przez pożary po uderzeniu pioruna. Odkryto również kaplicę Notre-Dame-sous-Terre („Nasza Pani pod Ziemią”), będącą najstarszym zachowanym w tak kompletnym stanie elementem wczesnych zabudowań. Wreszcie wykonano pozłacaną figurę Archanioła Michała, wysoką na 3,5 m i ważącą 800 kg, którą umieszczono na szczycie iglicy. Na skrzydłach i wzniesionym mieczu umieszczono piorunochron – Archanioł Michał dosłownie chroni więc swoje opactwo przed burzą. Pułapka na turystów Pod koniec XIX wieku Mont-Saint-Michel zaczęło się odradzać jako miejsce pielgrzymek, choć raczej już turystów we współczesnym znaczeniu. W 1880 roku ukończono niezatapialną w czasie przypływów drogę, którą kursował tramwaj parowy. W 1922 roku w opactwie ponownie zaczęto odprawiać msze, a w 1966 z okazji obchodów tysiąclecia powstania Mont-Saint-Michel Francja udzieliła zgody na powrót mnichów. 15 zakonników przysłanych z innych opactw spędziło wówczas na wzgórzu rok, celebrując tysiąclecie obecności benedyktynów na wyspie. Dzięki podpisanej w 1969 roku umowie grupa mnichów i mniszek zamieszkała na wzgórzu na stałe, choć z czasem coraz mniej wśród nich było benedyktynów. Ostatecznie w 2001 roku w opactwie zadomowili się przedstawiciele i przedstawicielki Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich. Początek lat 2000 był dla Mont-Saint-Michel ważny także z innego powodu: wzgórze zaczęło odzyskiwać wyspiarski charakter. Zbudowana w XIX wieku droga zaburzała cyrkulację wody w zatoce, sprawiając, że gromadziły się w niej osady i stopniowo ją zasypywały. Zdecydowano się na rozbiórkę starej drogi i zbudowano nową groblę oraz specjalny system zapór, które podnoszą się i opuszczają zgodnie z rytmem przypływów i odpływów, pozwalając na swobodny ruch wody, jednocześnie oczyszczając zatokę z nagromadzonych osadów. Wokół projektu nie brakowało polemiki skoncentrowanej częściowo na kwestii, czy taka inwestycja rzeczywiście ma sens i okaże się skuteczna, a przede wszystkim na wpływie tej decyzji na turystykę. Zwiedzający bowiem coraz liczniej odwiedzają opactwo: w 1860 roku do Mont docierało około 10 tys. osób rocznie, w 1908 roku liczba ta przekroczyła 100 tys. W 1979 roku wzgórze wraz zatoką wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO, co dodatkowo zwiększyło prestiż miejsca. Obecnie jest to jedna z ulubionych atrakcji turystycznych we Francji, ale też swoista „pułapka na turystów”, jak określił to w rozmowie z Le Figaro Joël Lerognon, właściciel restauracji „La ferme Saint-Michel”. Częściowo problem wynika zapewne z monopolu handlowo-politycznego, jaki zapanował na wyspie: trzy rodziny posiadają większość hoteli, restauracji i innych punktów usługowych i handlowych, a ich przedstawiciele latami zajmowali fotel mera. I choć miasteczko zarabia na turystach gigantyczne pieniądze, co roku gmina mająca 4 km2 powierzchni notuje wpływy z turystyki sięgające 80 milionów euro, nie przekłada się to na jakość proponowanej oferty. – Obsługa turystów i proponowane im jedzenie są marne. Mieszkańcy wzgórza mają zasadę: klienci przychodzą tylko raz, więc trzeba ich oskubać – stwierdził Joël Lerognon, dodając, że obecna sytuacja kwarantanny, chociaż dramatyczna z punktu widzenia ekonomii, może stać się okazją do zmian. Opustoszała samotnia Obecnie Mont-Saint-Michel opustoszało. Na szczycie długich schodów prowadzących do górnego kościoła wisi kartka: „Z powodu epidemii publiczne nabożeństwa zostały odwołane. Bracia i siostry modlą się za wszystkich”. Na wyspie, poza starszym małżeństwem mieszkającym na miejscu na stałe i patrolami policji oraz żandarmerii, pozostało obecnie pięciu braci i sześć sióstr z Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich. Mnisi i mniszki wysłuchali wspólnie przemówienia Emmanuela Macrona przez internet i jak wyjaśnił w rozmowie telefonicznej z AFP brat Théophane: „Biorąc pod uwagę, co się dzieje, my również ograniczyliśmy przemieszczanie się do absolutnie niezbędnego minimum. W życiu monastycznym jesteśmy przyzwyczajeni do samotności i ciszy, nie boimy się tego. Ale dla wielu naszych rodaków cisza i samotność są przerażające. Wielu ludzi przeżywa teraz trudne chwile, modlimy się za nich”. Ale brat Théophane zauważył też inne zjawisko: „Cisza sprawia, że odnajdujemy dźwięki natury, ptaków, morza”. Po raz pierwszy od wieków Mont-Saint-Michel ponownie stał się prawdziwą samotnią, której rytm życia wyznaczają natura i modlitwa. Magda Sawczuk Najpopularniejsze Zobacz także Please verify you are a human Access to this page has been denied because we believe you are using automation tools to browse the website. This may happen as a result of the following: Javascript is disabled or blocked by an extension (ad blockers for example) Your browser does not support cookies Please make sure that Javascript and cookies are enabled on your browser and that you are not blocking them from loading. Reference ID: #be474020-0e01-11ed-8d01-686256564241 iStockOpactwo Lerins Na Wyspie Sainthonorat We Francji - zdjęcia stockowe i więcej obrazów Abbaye de Lerins - Abbaye de Lerins, Alpy Nadmorskie, ArchitekturaPobierz to zdjęcie Opactwo Lerins Na Wyspie Sainthonorat We Francji do celów redakcyjnych teraz. Wyszukaj więcej zdjęć gwiazd oraz obrazów w najlepszej w Internecie bibliotece #:gm828662104$9,99iStockIn stockOpactwo Lerins na wyspie Saint-Honorat we Francji – Zdjęcia stockoweOpactwo Lerins na wyspie Saint-Honorat we Francji - Zbiór zdjęć royalty-free (Abbaye de Lerins)Cannes, France - June 3, 2017: A view of the Lerins Abbey in the Saint-Honorat island, France, highlighting the lantern tower of its church, seen through an embrasure of a stone wallObrazy wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektówTen obraz służy tylko do użytku redakcyjnego?Zdjęcia „Wyłącznie do zastosowań redakcyjnych” nie mają zgody modela ani właściciela na publikację, co oznacza, że nie można wykorzystać ich do celów komercyjnych, reklamowych ani promocyjnych. Tego typu zawartość jest przeznaczona do użytku w związku z wydarzeniami wartymi opublikowania lub wydarzeniami ogólnego zainteresowania (na przykład na blogu, w podręczniku, gazecie lub artykule w czasopiśmie).$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:3200 x 4800 piks. (27,09 x 40,64 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:828662104Data umieszczenia: 9 sierpnia 2017Słowa kluczoweAbbaye de Lerins Obrazy,Alpy Nadmorskie Obrazy,Architektura Obrazy,Cannes Obrazy,Cysterski Obrazy,Europa - Lokalizacja geograficzna Obrazy,Fotografika Obrazy,Francja Obrazy,Francuska Riwiera Obrazy,Ile St Honorat Obrazy,Kierunki podróży Obrazy,Konstrukcja budowlana Obrazy,Kościół Obrazy,Kultura francuska Obrazy,Monastyr - Miejsce kultu Obrazy,Opactwo Obrazy,Otwarta przestrzeń - Ustawienia Obrazy,Pionowy Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć. Spis treści1 Historia Mont Saint Michel2 Mont Saint Michele we Francji i niesamowite pływy3 Mont Saint Michel. Zwiedzanie Mont Saint Michele – parking i autobusyOpactwo Mont Saint Michel nazywane jest cudem Zachodu. Miejsce to jest oblegane przez turystów, bo każdy chce zdążyć je zobaczyć i słowo “zdążyć”, wcale nie jest tu przypadkowo użyte 😉 Zobaczcie o co chodzi!Historia Mont Saint MichelOpactwo Mont Saint Michele znajduje się na skalistej wyspie, około 2 km od stałego lądu, z którym połączone jest szeroką groblą. Wyspa leży na kanale La Manche, w południowo-zachodniej Normandii. Nim przejdziemy do największej atrakcji tego miejsca, musimy Wam wspomnieć o jego historii. Jak mówi legenda, w X wieku biskup Aubert z Avranches po trzykrotnym ukazaniu mu się Archanioła Michała, zdecydował się wznieść jego sanktuarium na skalistej wyspie. Pierwsze dwa razy zignorował, dopiero gdy Archanioł w końcu się zdenerwował, ruszyły prace na wyspie 🙂 Od tego wydarzenia to miejsce nosi nazwę Mont Saint Michel czyli Wzgórze Świętego Michała. Do opactwa przybyli benedyktyni, którzy w tym miejscu prowadzili męski mury przez wieki dobrze spełniły swoją funkcję i broniły opactwo przed najazdami Anglików w wojnie stuletniej. Dopiero francuscy rewolucjoniści wypędzili z opactwa benedyktynów, którzy ponownie powrócili tu w 1000 rocznicę przybycia na wyspę. Dziś jednak już ich tu nie zobaczycie, uznali bowiem, że wyspa zrobiła się zbyt głośna i za dużo na niej turystów. W 1974 roku Mont Saint Michel trafiło na światową listę Saint Michele we Francji i niesamowite pływyRegion ten słynie z bardzo wysokich i szybkich pływów morskich. Możecie obserwować tu największe przypływy w całej Europie! Różnica poziomu wody między przypływem a odpływem to aż 15 metrów. W czasie odpływu woda cofa się o 15 kilometrów, a w czasie przypływu zbliża się bardzo ogromna atrakcja tego miejsca, ale to co trzeba widzieć w dniu wycieczki to jak wysokie są pływy danego dnia, o której godzinie zamykane są bramy opactwa i czy grobla będzie cały czas dostępna. Gdy się spóźnicie i bramy zostaną zamknięte to czeka Was pobyt na wyspie aż do odpływu. Informacje o pływach i godzinach otwarcia znajdują się przy wejściu na Saint Michel. Zwiedzanie opactwa góruje nad wyspą. Jej główna i jedyna ulica, którą dojdzie się do klasztoru to Grand Rue. Znajduje się na niej dużo sklepów z pamiątkami, restauracji oraz hoteli. Najprzyjemniej zwiedzać wyspę jesienią lub wiosną, ponieważ w sezonie duża liczba turystów powoduje spory ścisk i zgiełk na wąskich Benedyktynów to główny punkt wycieczki. Jeśli jesteście w sezonie trzeba uzbroić się w cierpliwość, bo kolejka do kas może być długa. Nam najbardziej podobało się na wielkim tarasie Saut-Gaultier z widokiem na Zatokę. Byliśmy akurat w trakcie odpływu i nigdzie w zasięgu wzroku nie było widać wody. Za to widzieliśmy tłumy turystów, którzy spacerowali po błocie wokół wyspy. Niektórzy udawali się na pobliskie małe wysepki, a inni spacerowali wokół Mont Saint Michel. Jak ktoś lubi łażenie po kolana w błocie to polecamy!Inne fajne miejsce na szczycie to Sanktuarium Michała Archanioła. Aby tam dotrzeć trzeba pokonać dużo stromych schodów, ale warto się tam wdrapać. My zwiedzaliśmy opactwo na własną rękę, ale możecie wykupić opcję z Saint Michele – parking i autobusyDo Mont Saint Michel dojechaliśmy własnym autem. Samochody zostawia się na dużym parkingu w miasteczku. Przy parkingu są przystanki bezpłatnych autobusów, które kursują przez groblę i dowożą turystów pod bramy opactwa. Możecie też zafundować sobie spacer po grobli. Polecamy! Wtedy możecie podziwiać wyspę z różnych odległości. Jeśli tylko będziecie w Normandii to Mont Saint Michel powinien być Waszym punktem obowiązkowym! Gorąco Wam polecamy to miejsce i zachęcamy do odwiedzania. Piękne widoki gwarantowane, a sama wyspa i opactwo są spektakularne! Opactwo Mont-Saint -Michel Opactwo Mont-Saint-Michel znajduje się na niewielkiej granitowej wyspie, na południu cieśniny La Manche. Tworzą je budowle otoczone murami obronnymi, połączone ze stałym lądem groblą wybudowaną w 1879r. Niezwykłym zjawiskiem są występujące tu gwałtowne pływy morskie- przy minimalnym poziomie wody opactwo jest oddalone od brzegu o 1,8 km. Położenie i bajeczna architektura sprawiają, że stanowi ono trzeci- po wieży Eiffla i Wersalu- najczęściej odwiedzany obiekt turystyczny we Francji. Zakończenie budowy: XIV w. Styl: romański i gotycki Architekci: część gotycka- ksiądz Garin, mistrz Roger i mistrz Jean Fundatorzy: św. Aubert, książę Ryszard I Nieustraszony Katedra w Chartres Katedra w Chartres, wpisana w 1979 r. na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO, jest działem wyjątkowym pośród wielu wspaniałych zabytków architektury francuskiej i najcenniejszą świątynią z powstałych w tym czasie w Amiens, Reims i Beauvais. Stanowi przykład francuskiego gotyku w najczystszym wydaniu- z wnętrzem przykrytym ostrołukowym sklepieniem krzyżowo-żebrowym, witrażami z XII i XIII w., rzeźbionym Portalem Królewskim datowanym połowę XII w. Czas budowy: 1194-1220 Styl: gotyk Pałac i ogrody w Wersalu Pałac w Wersalu jest kojarzony przede wszystkim z postacią króla Ludwika XIV, który w 1682 r. przeniósł tu siedzibę francuskiego dworu. Król Słońce miał aspiracje stworzenia obiektu rozmachem podkreślającego splendor jego władzy. Choć podejmowano liczne próby skopiowania Wersalu, do dziś pozostaje on najwspanialszym przykładem francuskiego klasycyzmu barokowego. Doskonała architektura jest otoczona niezwykłym ogrodem. Całość stanowiła idealną scenerię dla odbywających się na dworze królewskim uroczystości, balów, wyszukanych spektakli oraz zabaw eleganckiego towarzystwa. Czas budowy: 1661-1774 Styl: barok Architekci: Andre Le Notre, Louis Le Vau, Jules Hardoiun Mansart, Charles Le Brun, Robert de Cotte, Janques-Ange Babriel Katedra Notre Dame w Paryżu Notre-Dame de Paris - gotycka katedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści Dzwonnik z Notre Dame francuskiego pisarza Wiktora nazwa, tłumaczy się jako Nasza Pani i odnosi się do Matki Boskiej. Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie, zwanej Cité, na śladach po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IXw. Budowa jej trwała prawie 170 lat (1163-1330).Jest to kościół pięcionawowy z krótką nawą krzyżową, dość długim prezbiterium i podwójnym obejściem na półkolu. Pierwotnie miało ono tylko trzy małe kapliczki. W drugiej połowie XIII w. usunięto kapliczki i wybudowano pięć dużych katedry przypomina przyczajonego pająka, którego nóżki można przyrównać do dwóch prostokątnych wież. Całą szerokość fasady zajmują trzy portale, z czego środkowy jest najszerszy. Wyrzeźbiono na nim scenę Sądu Ostatecznego. Zamiast kolumienek (jak to było w stylu romańskim) mamy na cokołach lub wspornikach ustawione figury, zwieńczone przyjrzenie się fasadzie środkowego portalu od razu odkrywa jej asymetryczność: lewy portal, poświęcony Matce Boskiej, pochodzi z ok. 1210 r. i przedstawia w reliefach sceny z jej życia, genealogię Maryi, Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Zaśnięcie i dzielący odrzwia ozdobiony jest figurą NMP z Dzieciątkiem, w górnych częściach widzimy Koronację Maryi. Łuk portalu wpisany jest w trójkątne obramowanie. Prawy portal - portal św. Anny - powstał ok. 1220 r., ale zdobiący go ostrołukowy tympanon zawiera rzeźby sprzed 1180 r., a więc najstarsze spośród wszystkich, zachowanych w najwyższej części łuku znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem, obok niej inicjator budowy katedry – biskup Maurice de Sully i król Ludwik VII w otoczeniu aniołów. Środkowy, największy portal Sądu Ostatecznego, pochodzi z ok. 1220-30 r., ale jedynie kilka fragmentów rzeźb ( postać Chrystusa w górnej części tympanonu) pochodzi z I połowy XIII w., reszta to XIX-wieczna środkowym portalem umieszczono przepiękną rozetę rozświetlającą wnętrze świątyni. W całej budowli umieszczono dużą ilość witraży, które wprowadzają grę światła w wielkiej i zazwyczaj, jak to bywa w gotyckich katedrach, mrocznej budowli. Czas powstawania: 1163-ok. 1250-1270 Styl: gotyk Inicjator budowy: biskup Maurice de Sully Muzeum Luwru w Paryżu Muzeum Luwru w Paryżu - jednego z najstarszych i największych muzeów na świecie i w Paryżu, jest fascynującą podróżą w przeszłość i poznawaniem jej artystycznych z XIII wieku pałac Luwr ma ciekawą historię. Początkowo był to zamek obronny na prawym brzegu Sekwany. Od czasów Karola V, tj. od połowy XIV w., był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowany. Pod koniec XVII w., gdy Ludwik XIV przeniósł siedzibę królewską do Wersalu, w pałacu stworzono muzeum. W latach 80. XX w. na dziedzińcu Luwru, według projektu architekta Ieoh Ming-Pei, wybudowano wielką, szklaną piramidę, wpuszczającą światło do podziemnej hali wejściowej, z której rozchodzą się wejścia do sal muzealnych. Le Musee du Louvre należy do największych muzeów sztuki na świecie. To jedyne muzeum w Paryżu rozpoznawane w najdalszych zakątkach globu. Podobnie, jak obdarzona tajemniczym uśmiechem słynna Mona Liza, którą znają mieszkańcy wszystkich kontynentów. Luwr to nie tylko świątynia sztuki, to także legendarne miejsce, często pojawiające się w filmach, w książkach, czy opowieściach. To muzeum w Paryżu, które fascynuje, przyciąga, budzi marzenia. Nie wystarczy tydzień, żeby obejrzeć niewyobrażalnie bogatą kolekcję muzealną - same arcydzieła. Nie sposób przemierzyć 15 kilometrów obszernego kompleksu, w którego skład wchodzi 255 sal wystawowych i zobaczyć wszystko. Towarzyszący państwu przewodnik w Paryżu pokaże najcenniejsze dzieła, a jeśli zostanie niedosyt, zapraszamy ponownie. Zakończnie budowy: 1793 r. Pałac był nieustannie przebudowany i modernizowany aż do XX w. Styl: renesans, barok, klasycyzm, rokoko Architekci: Raymond du Temple, Pierre Lescot i Jean Goujon, itp. Fundator: król Filip II August Wieża Eiffla w Paryżu Wieża Eiffla – najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji. Jest najwyższą budowlą w Paryżu i piątą co do wysokości we Francji. "Dama Paryża" stoi w zachodniej części centrum miasta, nad Sekwaną, u północno-zachodniego krańca Pola Marsowego. Wieżę zbudowano specjalnie na paryską Wystawę Światową w 1889 r. Miała zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji. Po 20 latach wieża miała być rozebrana. Gustaw Eiffel nie chciał do tego dopuścić. Postanowił przekazać ją nauce. Założył na wieży laboratorium aerodynamiczne, laboratorium meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty z umieszczonym na szczycie wieży telegrafem (bez drutu) ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu. W przededniu I wojny światowej wieża stała się obiektem militarnym - łączyła Paryż z posterunkami wojskowymi na granicy z Niemcami (do tej pory do łączności używano gołębi pocztowych). Ocalała budowla z czasem stała się największą atrakcją turystyczną Paryża, którą odwiedziło już ponad 200 milionów ludzi. Zakończenie budowy: 1889 r. Styl: architektura przemysłowa Architekci: Gustave Eiffel, Maurice Koechlin, Emilie Nougier Łuk Triumfalny w Paryżu Łuk Triumfalny, symbol napoleońskiej epopei, góruje nad placem dawnym placem Gwiazdy i 12 rozchodzącymi się od niego promieniście ulicami. Budowlę monumentu mierzącego 50 m. wysokości i 45 m szerokości rozpoczęto w 1806 r. na polecenie cesarza Napoleona I. Prace zostały ukończone po 30 latach, za panowania króla Ludwika Filipa I. Od 1920 r. pod arkadą Łuku znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza. Zakończenie budowy: 1836 r. Styl: empire Architekci: Jean Francois Chalgrin, Guillaume Abel Blouet Fundator: cesarz Napoleon I Zamki nad Loarą Dolina Loary– kraina historyczna Francji, na obszarze której znajduje się ponad 300 średniowieznych i renesansowych zamków oraz pałaców doby oświetlenia usytuowanych nad Loarą i jej dopływami. Za turystyczną stolicę regionu, z racji swego położenia i kuchni, uznawane jest Tours. Na drugim miejscu znajduje się Angers, lecz więcej zabytków mają takie historyczne miasta, jak Amboise, Blois, Saumur i Beaugency, rozrzucone wzdłuż rzeki. Tradycyjnie rozumiana Dolina Loary to ciąg majestatycznych zamków, wśród których są niezwykłe malowniczy Château Azay-le-Rideau oraz otoczony pięknymi ogrodami zamek w Villandry. Dalej na północ znajdują się miasta Le Mans i Chartres ze średniowiecznymi katedrami otoczone murami galorzymskimi. Leżące na zachodzie regionu Nantes jest portem i bramą na Atlantyk. ZAMEK W CHAMBORD Zakończenie budowy: 1547 r. Styl: renesans Architekt: Domenico da Cortona Fundator: król Franciszek I

francja opactwo na wyspie